Recensie Arizona Blues van Elvin Post
Genre: thriller
Uitgever: Ambo-Anthos
ISBN: 978 90 414 1968 2
Aantal pagina’s: 355
Uitgave: september 2018
Achterflap: Wanneer New York Times-journalist Karen Hart vanwege autopech noodgedwongen enkele dagen in het stadje Snowflake, Arizona, moet doorbrengen, probeert ze het beste van de situatie te maken. Al snel richt ze haar aandacht op de plaatselijke miljonair Gerald Treadway, een man die zijn fortuin verdiende met een boek en een Hollywoodfilm over de dag waarop hij naar eigen zeggen werd meegenomen door een ufo. Wat Karen niet weet is dat er meer mensen zijn die interesse hebben in Treadway, mensen met heel wat minder nobele motieven dan zijzelf.
Het boek start meteen midden in de actie waar Peggy-Sue en haar vriendje Teddy een plan om rijk te worden hebben gestart. Gerald Treadway heeft met zijn fortuin een stichting opgezet die hulp biedt aan mensen die, net als hij, buitenaardse ervaringen met ufo’s hebben gehad. Peggy-Sue heeft een verhaal over ufo’s ingestudeerd om zodoende in die beschutte villa te infiltreren. Peggy-Sue en Teddy wonen sinds kort samen in een trailerpark en zijn de belichaming van de zogenaamde ‘White Trash’. Meesterlijk beschreven door Elwin Post zijn de omstandigheden waarin deze mensen leven en hoe ze met elkaar omgaan. De sfeer is helemaal die uit boeken van Elmore Leonard of van de films van de gebroeders Coen. Heerlijke dialogen die de ware bedoelingen van de personages compleet verhullen. Hebzucht, misverstanden en kortzichtige domheid strijden hier om voorrang. Hilarisch is het dat Peggy-Sue’s ingestudeerde verhaal gebaseerd is op de film en niet op het oorspronkelijke boek van Treadway waardoor haar verhaal essentieel anders is dan de “echte” versie.
De tweede verhaallijn in het boek is die van de journaliste Karen Hart. Komend uit de heksenketel van het drukke New York belandt ze in een suffig dorpje waar “nooit iets gebeurd, oh ja op die ontvoering door een ufo na van een aantal jaren geleden”. De Amerikaanse sfeer wordt zeer goed weergegeven. Zoals de huurmoordenaar die samen met zijn oude moeder woont. Die moeder zit continu tv te kijken en ontevreden tegen haar zoon te mopperen. Je kunt je gewoon voorstellen dat die zoon afgestompt en gevoelsarm is geworden. En dan die absurdistische sfeer die regelrecht aansluit bij Films als ‘Fargo’; heerlijk!
Post weet zijn verhaal prachtig te stroomlijnen. Begint hij breed over de personages te vertellen en hun diverse achtergronden te belichten, naarmate het verhaal vordert worden de hoofdstukken korter en volgen de scènewisselingen elkaar steeds sneller op. Dit geeft het verhaal een heerlijke vaart op weg naar het einde. Je leeft als lezer enorm mee met (vooral) de vrouwen die zeer liefdevol beschreven worden. Als ik niet beter zou weten, had ik gedacht met een vrouwelijke auteur te maken te hebben wat ik zeker als compliment bedoel.
Wat ook het vermelden waard is, zijn de beschrijvingen van de buitenaardse waarnemingen, of liever gezegd hoe hiermee wordt omgegaan. Post neemt geen stelling in maar laat zowel de gelovers als de sceptici in hun waarde. Gerald Treadway, die vroeger een vreselijk rotjoch is geweest, blijkt door die ervaring te zijn veranderd. Met zijn vergaarde fortuin wil hij echt iets wezenlijks doen voor zijn medemens. Je kunt zijn door hem gebouwde toevluchtsoord best vergelijken met een kerkgenootschap. De liefdevolle opvang van mensen met psychische problemen na hun ufo waarneming zijn hartverwarmend. Zelfs wanneer hun verhaal totaal niet geloofd wordt, kunnen ze in de opvang blijven en geholpen worden. Als Peggy-Sue haar verhaal vertelt tegen de eerste lijnsopvang:
“ ‘…Ik ben vooral in shock van wat er is gebeurd.’
‘Dat snap ik,’ zei het meisje. ‘Hebben ze je stevig aangepakt of viel het mee?’
Peggy-Sue haalde haar schouders op. ‘Ik weet het niet. Ik vond het stevig genoeg. Ze bonden me vast op een soort operatietafel en deden allemaal experimenten met mijn lichaam…’ Ze deed haar best om kalm en overtuigend te klinken en vroeg zich onwillekeurig af wat Terry zou zeggen als hij haar hier zou zien zitten, keuvelend over buitenaards leven op een toon alsof ze het over de dagelijkse boodschappen had. “
Deze droge, observerende toon zit in het hele boek en leest bijzonder prettig. Lijkt op het eerste gezicht een boek over buitenzintuigelijke waarnemingen misschien niet bijzonder boeiend of spannend, Arizona Blues overtuigt van het tegendeel. Het is bovenal een verhaal over goed en kwaad, over hebzucht en vergelding en over liefde en vergeving. Een verhaal waarin je intens meeleeft met de personages gelardeerd met bizarre humor. Kortom, een prachtig boek. Vier dikke sterren.​
