Interview met schrijfster Gaby Rasters
“Ik schrijf heel gemakkelijk; gewoon even een uurtje aan de keukentafel tussendoor. Daarna weer relaxen op de bank. Muurbloem heb ik in een maand geschreven. Waren mijn vorige boeken meer feel-good romans die gaan over de soms dunne scheidslijn tussen internet personages en echte mensen, Muurbloem is een echte thriller geworden. Van tevoren heb ik zoiets niet bedacht. Het verhaal ontwikkelt zich in mijn hoofd zonder dat ik de precieze richting voor me heb en dat schrijf ik dan op.”
​
Aan het woord is Gaby Rasters. De locatie: een grand cafe in het zuiden van
het land. De aanleiding voor het interview is haar boek Muurbloem. Na een
voorzichtig, aftastend begin wordt het een heel gezellig, open gesprek.
Tegenover me zit een hartelijke, warme vrouw die zich volop in de
social media begeeft, maar zich ook tegelijkertijd verbaast over de excessen
die ze daarin tegenkomt.
Sommige schrijvers willen een boodschap uitbrengen, iets verkondigen;
anderen willen puur amusement brengen. Hoe zit dat met jou?
“Ik wil toch wel graag iets overbrengen: ik wil waarschuwen voor het
misbruik van de media door sommige mensen. Die doen zich anders voor dan
ze zijn. Internet is wat dat betreft zo laagdrempelig. Je kunt je gemakkelijk
anders voordoen dan je bent. Dat kan soms gevaarlijk zijn. Je kunt regelrechte
stalkers tegen het lijf lopen om maar wat te noemen.”
​
Ben je wantrouwend geworden?
“Wel voorzichtiger. Ook voor dit interview dacht ik: wie ben jij nou eigenlijk? Maar ik doe dingen wel. Ik laat me er niet door afschrikken.”
Je schrijft heel veel: in 2016 zijn er 3 boeken uitgekomen (Follow, Like en Share), in 2017 is Muurbloem uitgekomen en nu heb je al weer 2 boeken in de steigers staan.
“Julia en Julia is weer een thriller, Nooit meer Bang is een roman. Momenteel ben ik bezig met een young adult boek. Ik wil me niet vastleggen op een genre. Ik schrijf wat ik leuk vind en waar mijn verhaal zich naar toe stuurt.”
Muurbloem is het pseudoniem van de hoofdpersoon, Daantje, die under cover op de dating site second flirt gaat. Hiervoor heb je je als research zelf ook aangemeld bij een dergelijke datingsite.
“Dat was eigenlijk doodeng. Meteen toen ik lid werd, ben ik benaderd door heel veel mannen, waaronder iemand die ik gewoon in het dagelijks leven tegenkom en ken van mijn werk. Te bizar voor woorden dat je prompt op een bekende stuit. Nog vreemder vond ik dat ik een bericht kreeg van de beheerders van die site die me waarschuwden om niet te gaan zitten neuzen als journalist of zoiets. Dan denk ik: waar is mijn privacy? Mogen die mensen gewoon al mijn verrichten op die site zitten monitoren? Ik heb me snel afgemeld, maar was wel een ervaring rijker. Dat heb ik meteen verwerkt in mijn boek.”
Zo’n gesloten site of gemeenschap doet me een beetje denken aan de Sekte van Mariette Lindstein. Dat gaat ook over een geheimzinnige groep waar je vooral de vuile was niet buiten mag zetten. Voor de lezers zijn beide onderwerpen heel interessant; een glimp van de sluier wordt opgelicht over hoe het er daar aan toegaat.
“De Sekte heb ik niet gelezen. Ik lees eigenlijk heel weinig; gewoon geen tijd. Ik heb een baan bij de gemeente Eindhoven voor 32 uur, drie kinderen, een nieuwe liefde en ik schrijf. Er blijft weinig tijd over. Het is heerlijk om na zo’n drukke dag lekker op de bank te zitten en samen naar Netflix te kijken.”
Aan het eind van het boek Muurbloem komt vergeving als belangrijk thema boven. Ben jij vergevingsgezind?
“Ja, hoewel als iemand kinderen iets aandoet weet ik dat niet zo zeker. Maar ik vind wel dat je moet kijken naar hoe iemand tot zijn daden komt; een vreselijke jeugd kan je soms tot verschrikkelijke dingen aanzetten.”
In het begin van je boek staan erg grappige teksten van bijvoorbeeld meneer Stevens. Als je als lezer later wat meer van hem te weten komt, verandert dat acuut en komt zijn sadisme boven en is de humor weg. Vanwaar deze plotselinge ommekeer?
“Ik vond hem niet grappig meer. Als iemand vreselijke dingen doet, horen daar geen grapjes of lollige teksten bij vind ik. Maar nogmaals: ik schrijf zonder vast vooropgezet plan, zonder vast stramien. Ik laat de dingen gebeuren, het verhaal stromen; hoe ik me voel schrijf ik het op, en dat bevalt me heel goed.”
Een aantal jaren terug heb je een zware operatie gehad waarbij je bijna dood was. Hoe heeft je dat verandert en hoe gaat het nu met je?
“Je gaat erg over dingen nadenken. Niet alleen zingeving, ik ben niet gelovig, maar ook over wat ik nu zelf echt het liefste wil doen. Waar haal ik mijn voldoening uit? En dan kom ik uit bij schrijven. Het was een moeilijke tijd; mijn huwelijk heeft het niet overleefd. Mijn kinderen zijn ontzettend belangrijk voor me. Maar alleen zijn is ook niet leuk. Maar ik dacht: wie zit er nu te wachten op een pas gescheiden vrouw met 3 kinderen? Ik heb me ingeschreven bij een “gewoon” relatie bureau en binnen no-time had ik een nieuwe liefde. Heerlijk! Dat is wel een groot voordeel van internet daten. Het kan zeker ook goed aflopen.”
