Interview met Nadine Barroso
Een van de beste boeken die ik vorig jaar heb gelezen, was “Ken mij niet” van Nadine Barroso. Tijd om haar op te zoeken voor een interview. Wanneer haar voordeur open gaat, staat er een prachtige vrouw voor me, klein van stuk met een schattig jongetje van anderhalf op de arm. Het huis is ongelooflijk schoon en netjes opgeruimd. Opmerkelijk als je weet dat ze 3 zonen heeft. In de kamer staan een paar grote boxen vol met speelgoed van de kinderen. In mijn gedachten zie ik haar andere kinderen uit school thuiskomen en die dozen omkieperen op de grond om er uitgebreid mee te gaan spelen. We zitten aan de keukentafel en drinken koffie. Nadine praat gemakkelijk en uitgebreid.
“In Rotterdam ben ik geboren als jongste van 3 zussen. Na de middelbare school ben ik de leraren opleiding Engels gaan doen in Rotterdam. En gedeeltelijk in Bath, Engeland. Dat was een erg leuke tijd, met name in Engeland. Ontzettend veel boeken lezen, essays schrijven noem maar op. Geweldig! Ik wou alleen niet voor de klas staan dus ben ik verder gaan studeren. Master Engelse taal en cultuur in Leiden gedaan. Toen verschillende banen gehad. Op een gegeven moment gaf ik Engelse en Nederlandse les op een talencentrum voor het bedrijfsleven. Daar ontmoette ik Mark. Hij kwam voor Russische les. Ik deed zijn intake. Het was liefde op het eerste gezicht. Maar hij ging naar Rusland! We hebben het een maand heel gezellig gehad en toen is hij vertrokken. Zo werd het een relatie op afstand. Heel veel skype en elkaar vaak bezocht. Ondertussen werkte ik voor een consultant bureau. Niet helemaal mijn ding. Na een jaar had ik zoiets van: ik ben nu 25, ik kan hier niet op ‘een man in het buitenland’ gaan zitten wachten. Daar word ik niet gelukkiger van. We moesten een stap gaan zetten. Toen ben ik bij hem in Moskou gaan wonen. Daar heb ik Nederlandse les gegeven aan expats kinderen. Op school had ik Nederlands een beetje verwaarloosd. Ik vond het niet boeiend. Maar door die taaltrainingen die ik had gedaan, moest ik de regels leren. Dat kwam me nu heel goed van pas. Daarnaast ben ik ook in Moskou altijd blijven schrijven. Verder nooit iets mee gedaan. We hadden het heel knus daar. Appartementje vlak bij het werk van mijn man, dus we zagen elkaar heel veel. Daar hebben we ook onze eerste zoon gekregen. Dat was best een beetje een traumatische ervaring. Na de bevalling werd ik meteen gescheiden van het kindje. Ze geloven daar niet zo in moeder-kind huidcontact lijkt het wel. Zes dagen lang kreeg ik hem maar nauwelijks te zien. Dat was best een dingetje. Heel leuk dat er Moskou in zijn paspoort staat; we hebben prachtige herinneringen, maar zijn geboorte was daar niet een van. Mijn moeder zou daar normaal gezien wel bij zijn geweest, maar mijn zus ging tegelijkertijd met mij bevallen. Ze is toen bij mijn zus gebleven. Ik snap dat wel. Eigenlijk was het achteraf fijn om daar in Rusland een kindje te hebben gehad, want omdat er pas een crèche is voor kinderen vanaf één jaar moest ik stoppen met werken. Ik zag het niet zitten om een Filipijnse nanny te nemen; ons huis was klein en ik hou van kinderen. Ik wou bij mijn kind zijn. Dat kon ik daar, ver weg van iedereen, gemakkelijk beslissen. In Nederland zou ik waarschijnlijk parttime zijn blijven werken.”
Dat gaf wel ruimte om verder te gaan met het schrijven. “Ego” heeft Nadine in 2014 geschreven en “Ken mij niet” 2 jaar later. Sinds 6 jaar wonen ze in een prachtig huis in midden Nederland. Voor het schrijven trekt Nadine zich het liefst terug op de werkkamer van haar man op zolder. Als ik opmerk dat me dat geen sinecure lijkt met 3 kleine kinderen, geeft zij dat volmondig toe.
“Bij het schrijven van ‘Ego’ had ik het geluk dat mijn middelste, die toen klein was, elke middag een paar uur sliep. Kon ik heerlijk schrijven. Ik had toen alle tijd. Anders was dat bij het schrijven van ‘Ken mij niet’. Daar had ik een deadline. Elke zondag liet ik de kinderen over aan mijn man. Ik sloot me op en werkte keihard door. Het plezier van het schrijven was wel iets minder door die deadline, want het moest af. Dat is wel gelukt gelukkig. Ik heb daar ook een heel goede redacteur voor gehad, Maria Genova. Dat was echt heel fijn. Maar sinds deze kleine handenbinder [kijkt vol liefde naar haar zoontje] heb ik nu heel weinig tijd. En omdat ik geen stok achter de deur heb deze keer is het lastiger om mijn gezinsleven zo rigoureus opzij te zetten. Ik heb besloten om niet verder te gaan met mijn huidige uitgever, Aspekt, en zoek nu een andere uitgever. Dat geeft me veel vrijheid, maar is ook een valkuil omdat de druk van buitenaf nu weg is en je het zelf moet uitzoeken. Gelukkig komen mijn ouders geregeld een dagje naar ons toe. Dan nemen ze me alles uit handen zodat ik me volledig op het schrijven kan richten. Mijn 3e boek wat ik nu aan het schrijven ben, speelt zich afwisselend af in Nederland en in België, de Ardennen. Ik heb ook al plannen voor een vierde boek. Dat ga ik in het Engels schrijven. Ik wil een grotere markt bereiken. Tijd vinden blijft lastig. Ik moet me er meer op instellen dat ik ook tevreden moet zijn met dat uurtje wanneer mijn man de kinderen mee de tuin in neemt. Ik heb nu voor mijzelf geaccepteerd dat het door de week niet lukt zoals ik wil, maar ik wil weer genieten van schrijven. Lastig is dat ik pas begin met schrijven als het ‘staat’ in mijn hoofd, in grote lijnen. Van begin tot eind. Ik maak wel regelmatig notities. Die stuur ik via e-mail naar mijzelf op. En die open ik pas als ik achter mijn laptop zit. Dan ga ik het verwerken. Het uitwerken komt later wel. Ik heb het einde altijd eerst; ik weet waar het naar toe gaat. Het einde moet ook heel sterk zijn, vind ik. Zoals in ‘Ken mij niet’. Komt dat einde als een mokerslag zeg je? Ja, maar het kon ook niet alleen maar happy-de-peppie zijn! Zou het anders zo’n sterk boek geworden zijn? Dat de lezer zo intens met de hoofdpersoon meeleeft, zie ik als compliment.”
​
Dank je wel voor dit gezellige interview, Nadine.
Roelant de By
